ความเรียง/เรื่องสั้น
Inspiration to be open minded starts here
เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี
ฉันนั่งดื่มโค๊กพลางคิดอะไรไปเรื่อย
ส่วนเขายืนสูบบุหรี่ดวงตาเหม่อลอยว่างเปล่า
มนุษย์สองสายพันธุ์ที่ดูไม่มีจุดร่วมอะไรกันเลยดันโคจรมาพบกัน
ณ จักรวาลมนุษย์เหงากลางเมืองหลวง
“เหม็นชิบหายเลยดูดเข้าไปได้ไงทำลายสุขภาพ” ฉันคิดในใจ
ชั่วขณะที่ฉันลืมมองดูตัวเองที่กำลังดูดดื่มกับสารละลายน้ำตาลเข้มข้น
แล้วก่นด่าเทศนาผู้อื่นเรื่องสุขภาพ
จริงหรือไม่ที่ทุกความอ่อนแอในเพื่อนมนุษย์ฝังลึกอยู่ในตัวเราทุกคน
เราต่างสูดดม ดื่มกินให้กับความสุขชั่วครู่
อาจต่างรูปแบบ แต่ไม่ต่างหลักการ
แลกด้วยเงิน จ่ายด้วยสุขภาพ เพื่อความพึงพอใจประเดี๋ยวประด๋าว
เป็นแค่ความสำราญทางประสาทสัมผัสที่ไม่มีความหมายใดซ่อนอยู่
แค่เพียงวินาทีนั้นที่สัมผัส ผ่านไปก็ไม่เหลืออะไรให้ได้จดจำ
เราทุกคนล้วนแตกต่าง แต่ก็ตกอยู่ในแรงขับพื้นฐานไม่ต่างกัน
ก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง มีผิด มีพลาด ไม่สมบูรณ์แบบ
ความเข้าใจเหล่านี้ต่างหากที่ลดความเกลียดชัง แบ่งแยก ดูถูกเหยียดหยาม
เปลี่ยนเป็นความสงสาร ความเข้าเข้าใจ มีเมตตาและให้อภัยกับเพื่อนมนุษย์ทุกคนที่ไม่อาจชนะ ‘ศึกสงครามภายใน’ ได้ทุกครั้งไป
แต่เราก็ยังพยายามต่อไป พยายามที่จะเป็นคนที่ดีขึ้น
เจตนาแห่งการต่อสู้ตรงนี้ที่ต่างหากน่าชื่นชม
เลิกหาคนดีสมบูรณ์แบบ แต่จงหาคนที่ไม่ย่อท้อต่อการทำความดี
แม้จะผิดพลาดเป็นบางครั้ง แต่นั่นก็เป็นเรื่องธรรมดา
ชายคนนั้นเดินผ่านมาทางฉัน สายตาเราสบกันชั่วหนึ่ง
แล้วก็เดินลับไปในความมืดแห่งราตรีกาล
ควันขาวตรงหน้าคือสิ่งที่เหลืออยู่
ฮืดดด !!! ฉันจงใจสูดมันเข้าไปเต็มปอด
ในความมืดคุณจะเห็นเด็กหนุ่มถือกระป๋องโค๊กไอจามน้ำหูน้ำน้ำตาไหล
ไฟรถที่ฉายวาบบนใบหน้าชั่ววินาทีนั่นเอง ได้เผยให้เห็นรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้า
ยิ้มให้กับเพื่อนมนุษย์ทุกคนในจักรวาลนี้หรือจักรวาลไหนๆ
เค้าคงรู้สึกอยู่ในใจว่า คงมีสักจักรวาลคู่ขนานข้างนอกนั่น
ที่เขากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่อย่างสบายใจเช่นกัน
และเมื่อนั้น ‘ความแตกต่าง’ ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึก ‘โดดเดี่ยว’ อีกต่อไป
ก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง มีผิด มีพลาด ไม่สมบูรณ์แบบ
ความเข้าใจเหล่านี้ต่างหากที่ลดความเกลียดชัง แบ่งแยก ดูถูกเหยียดหยาม
เปลี่ยนเป็นความสงสาร ความเข้าใจ ก่อเกิดความสงบสุขข้างใน เพียงเมื่อใจได้เปลี่ยนแปลง
คนสายวิทย์ที่จงใจมาทำงานสายธุรกิจและหวังว่าซักวันหนึ่งทั้งสองโลกจะมาเชื่อมกัน