ทานยาหลังอาหาร แล้วดื่มน้ำตามากๆ | ลูกไม้ ปวเรศ องค์ประเสริฐ
ทานยาหลังอาหาร แล้วดื่มน้ำตามากๆ
เราล้วนคุ้นเคยกับความเศร้า ไม่ว่าจะเป็นความเศร้าที่เกิดขึ้นจากเรื่องอะไรก็ตาม ความเศร้าก็ยังเป็นอารมณ์ที่ไม่มีมนุษย์คนใดพึงปรารถนาที่จะมีอยู่ดี หากแต่จะให้มีชีวิตปราศจากความโศกเศร้านั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลยแม้แต่น้อย แล้วมันจะไม่เป็นการดีกว่าหรือหากเราจะลองพยายามทำความเข้าใจ ใช้เวลาปรังปรุงแก้ไขกับปัจจัยเดียวที่เราควบคุมได้นั่นก็คือตัวเราเอง เพื่อให้ใช้ชีวิตในแต่ละวันของเราตระหนักรู้ในการมีอยู่ของความเศร้าในแบบที่พร้อมมากกว่าที่เคย
ทานยาหลังอาหาร แล้วดื่มน้ำตามากๆ
จากนักเขียน : จิราภรณ์ วิหวา
หนังสือรวมเรื่องสั้นผลงานของคุณ จิราภรณ์ วิหวา เล่มนี้ จะพาเพื่อน ๆ มาทำความรู้จักกับความเศร้าให้มากกว่าที่เคยเป็น แม้จะนำเสนอผ่านเรื่องราวที่เขียนขึ้นตั้งแต่ช่วงปี 2550 แต่สภาพแวดล้อมในเรื่องสั้นแต่ละเรื่องที่มีฐานตั้งอยู่ในประเทศไทยนั้น ก็ทำให้เราที่เป็นผู้อ่านอินเข้ากับเรื่องราวได้ไม่ยาก กอปรกับสไตล์การเขียนที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายแต่ครบถ้วน “ความเศร้า” ที่เป็นเมนไอเดียจึงถูกนำมาเล่าได้อย่างมีชั้นเชิงและสะกิดใจผู้อ่านอย่างถึงที่สุด
ซึ่งสำหรับพี่พลอยที่อายุ 25 ก็ต้องบอกว่าเค้าก็ยังเป็นผู้หญิงที่การไปไหนมาไหนคนเดียว เป็นเรื่องที่ใหม่มาก เพราะฉะนั้นสิ่งที่เราเห็นในหนังสือเล่มนี้ มันจะไม่ได้มีแค่ว่าเค้าไปพบอะไรบ้าง เรียกว่าประสบการณ์ที่เค้าใส่ลงมา ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกก่อนที่จะไปเค้าต้องเจอกับแรงกดดันอะไรบ้าง จากตัวเค้าเอง จากทางบ้าน จากหลายๆ ที่ มันกดดันอะไรเค้าก่อนที่จะไปบ้าง ระหว่างที่เค้าเดินทางต้องพบเจอกับอะไรบ้าง คือมีบทในหนังสือที่เค้าเขียนบอกไว้ว่า เค้านั่งอยู่บนรถไฟที่วิ่งทั้งหมด 3 วัน โดยไม่มีอินเทอร์เน็ตเลย คือแค่คิดภาพก็เบื่อแล้วครับ แต่พี่พลอยก็ได้เขียนถึงมีวิธีจัดการกับตัวเองยังไง แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างไร ในสถานที่ที่หนาวมากๆ อีกทั้งเขียนวิธีจัดการตัวเองเวลาที่ต้องอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย แล้วเมื่อพอพี่พลอยกลับมาก็ได้ค้นพบอะไรบางอย่าง ซึ่งถ้าให้ผมบอกตรงนี้ก็จะเป็นการเป็นสปอยไปซะก่อน ก็อยากให้ลองไปหากันมาอ่านกันนะครับ
แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความเศร้า หนังสือเล่มนี้ก็ทำให้ผมแปลกใจไม่น้อยเลยครับ เพราะไม่ว่าจะอ่านเรื่องใดในหนังสือเล่มนี้ มันก็มักจะทำให้ผมเกิดคำถามต่อความรู้สึกที่มีอยู่ในตัวทุกครั้ง พอได้อ่านไปคิดไปใช้เวลากับมันอย่างเต็มที่ จึงได้รู้ว่าเป้าหมายหลักของหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่เพื่อทำให้เราเศร้า แต่เป็นการทำให้เราเข้าใจความเศร้าของเรามากกว่า หนังสือเล่มนี้จึงเปรียบเหมือนยาที่ทำให้เราอยู่กับความเศร้าได้มากขึ้น “ไม่ใช่เศร้าน้อยลง แต่เป็นเศร้าอย่างเข้าใจ”
ผมเชื่อว่าทุกคนในโลกนี้ไม่มีใครอยากเศร้าหรอกครับ ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ในท้ายที่ท้ายสุดแล้ว มันก็คงไม่มีมนุษย์คนไหนจะหนีความเศร้าได้อยู่ดี ในวันที่ความเศร้าแวะมาทักทาย มันก็เหลือแค่ตัวเราแล้วแหล่ะครับ ที่จะต้องเผชิญหน้ากับมันด้วยความเข็มแข็งและความเข้าใจ ผมก็หวังว่าหนังสือเล่มนี้ จะเป็นดั่งยาที่ช่วยเพื่อน ๆ ให้อยู่กับความเศร้าได้มากขึ้นไม่มากก็น้อยนะครับ “เพราะชีวิตมนุษย์แสนสั้นควรค่าแก่ความสุข” แล้วพบกันใหม่ในรีวิวหนังสือเล่มหน้านะครับ สวัสดีครับ
โดย ลูกไม้ ปวเรศ องค์ประเสริฐ | เพื่อน SE-ED
หากสนใจหนังสือเล่มนี้ : ทานยาหลังอาหาร แล้วดื่มน้ำตามากๆ คลิก