“แล้วสุดท้ายเราทุกคนก็ต้องหาทางกลับบ้าน
ไม่ว่าจะเป็นบ้านที่เป็นวัตถุจับต้องได้
หรือบ้านของหัวใจก็ตาม”
เราบอกตัวเองว่าข้างนอกนั่นมีสิ่งที่สำคัญ
เราออกจากบ้านด้วยเหตุผลเหล่านั้น
แล้วพอเวลาผ่านไปซักพัก…เราก็ได้ซึมซับ
เราอาบตัวเองกับสภาพแวดล้อมแปลกสดที่ไม่เคยพบเจอ
เราบอกตัวเองว่ามาถูกทาง…หนทางของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่
.
คืนแล้วคืนเล่า…ที่เราหลงเข้าไปในสิ่งแปลกใหม่
เราบอกตัวเองว่า…บ้าน… หาใช่สิ่งจำเป็นอีกต่อไป
.
ใครซักคน
การงานซักอย่าง
กิจกรรมน้อยใหญ่ สำคัญบ้างไม่สำคัญบ้าง
เราถมความว่างเปล่าในใจด้วยวิธีการเช่นนี้
เราพบคนใหม่ๆ…เราเรียนรู้จักความสัมพันธ์ที่น่าตื่นเต้น
ดูเหมือนว่า เรากำลังสร้างบ้านใหม่ให้ใจของเราเอง
เราบุกตะลุย ละล่องท่องไปมากมาย
.
แล้วจู่ๆ ทุกอย่างก็พังทลายลงไปในพริบตา
ชีวิตก็เป็นเช่นนี้
ประวัติศาสตร์ความทรงจำโบยตีเราซํ้าๆ
มันบอกเราว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก
.
และมันกลับกลายเป็นแค่การฝันละเมอเพ้อพกยามนิทรา…กลายเป็นการฝันเฟื่องเดินละเมออันยาวนาน
.
ฟ้ามืดที่สุดก่อนรุ่งอรุณ…
และเรากำลังจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้น
จากฝันที่บอกไม่ได้ว่าร้ายหรือดี
.
ใช่, นั่นคือประตูบ้าน…เรากลับมาที่แห่งนี้อีกหน
บ้านที่ดูเหมือนถูกเคลือบทับจากกาลเวลา
ที่แห่งนี้เวลาเดินช้าเช่นเคย…
เรากลับมาและออกไป
ออกไปและกลับมา
.
เรากลับมานั่งม้านั่งตัวเก่าในสวน
ด้วยริ้วรอยที่มากขึ้นอีกหน่อย
ด้วยแววตาที่เจนโลกมากกว่าที่เคย
.
ภายนอกคุณจะเห็นเด็กหนุ่มคนเดิม
นั่งเหม่ออยู่ในสวนอีกครั้ง
แต่ไม่มีใครรู้ว่าทุกครั้งที่เขากลับมา…
เขาไม่ใช่คนเดิม
เขาพบความเรียบง่ายของบ้าน
มันไม่หวือหวา แต่มันอบอุ่นมั่นคง
.
เขาพบด้านที่คงเดิมของตัวเองเมื่อได้กลับมาที่เก่าๆ
ที่ทำให้เขาได้หวนนึกถึงสิ่งที่เกิดนานมาแล้ว…
.
.
แล้วเขาก็สับสน
.
.
และบางครั้งภาพเก่ากลายเป็นความแปลกหน้า
และภาพใหม่ในความฝันที่เพิ่งตื่นคือความจริง
.
จนกว่าจะได้ออกเดินทางอีกครั้ง
บางถำถามสำคัญก็ผุดพรายขึ้น
.
เราคือใครกันแน่…บ้านที่แท้ของเราอยู่ที่ไหน
นี่เราตื่นหรือหลับอยู่
.
เขาออกจากบ้าน
เพื่อกลับมาอีกครั้ง
.
เขาออกจากบ้าน…
เพื่อได้กลับมานั่งนิ่งๆ
ในสวนแห่งความฝันเฟื่อง
.
และตั้งคำถามเดิมๆ ว่า…
เราเป็นใครและควรอยู่ที่ใดในโลกกันแน่